Ładni ludzie mają łatwiej, dlatego całe życie mam pod górkę. Kult urody zawładnął naszym światem, dlatego mogę ZNOWU tylko popatrzeć jak inna dziewczyna spełnia się w Twych ramionach.
Nie płaczę nocami, bo jestem wyzuta z uczuć, jakichkolwiek. "Jeśli macie to w dupie, to bierzcie swoje dupy w troki" - cytat mojej wspaniałej polonistki jest doskonały. Nie cierpię tej starej, sfrustrowanej raszpli. Dlaczego nie ma miejsc, gdzie uczyliby jak żyć?
Czy kiedyś będę szczęśliwa? Mam 17 lat i nigdy nie miałam chłopaka, a co jeżeli nigdy go nie znajdę? Żałuję, żałuję, żałuję - że tak wielu chłopców odtrącałam z niewzruszonym sercem. Nie chcę być taka nieczuła, może ktoś by tak nauczył mnie kochać?
Jedynym pozytywem jest to, że jestem prawie pewna, że gdy już będę z kimś kogo kocham to nie dam mu odejść i nie będę się męczyć, ale spędzać każdą sekundę w błogostanie, aż do końca mojego życia.
Jeśli ich odrzuciłaś, to musiałaś mieć ku temu powód. Nie zadręczaj się z tego powodu. Do mnie też kiedyś w szkole zagadał chłopak, ale wyglądał jak pomyłka genetyczna, prawdopodobnie nie mył włosów, zębów i rzadko zmieniał koszulki. No, smutno mi, że jestem sama, ale wolę to, niż mieć chłopaka, którego się brzydzę.
OdpowiedzUsuńJa ostatnio mam dość dobry humor. Może to przez te ćwiczenia, które uwalniają hormony szczęścia? :)