ja jebie

Jest tak chujowo. Nienawidzę swojego ciała, życia, twarzy... Są wakacje, a ja siedzę sama w domu, każdy ma mnie w dupie, zamiast chudnąć, tyję. Nie mogę patrzeć na swoją twarz, nogi, brzuch. Moja siostra wpędza mnie w kompleksy, jest najgorzej. Jak mam się wyrwać?! Plus nie wiem po co mi to LO? Mogłam iść do technikum/zety, bo i tak nie pojadę na wymarzone studia. Jezu, POMOCY! Płaczę. Tak rozbita to jeszcze nie byłam. Zmienili mi klasę, wychowawczyni nie dała mi paska, bo zabrakło mi oceny z zachowania. Na ognisku po zakończeniu miałam ochotę ryczeć. Taka sama, opuszczona, żałosna, bez perspektyw. Staram się wmówić sobie i innym, że jestem dobra, ale prawda jest taka, że jestem nikim. Co ja osiągnęłam? Żyję na pół gwizdka. Nie umiem się śmiać do siebie. Wygląd zawsze wszystko wyznaczał, bez niego nigdy nie będę szczęśliwa. Jeszcze A. mnie wkurwia, bo zna mnie tylko, gdy nie ma jego dziewczyny. Teraz nie dam mu się zmanipulować. Każę mu się określić. Ona czy ja? Jak ją kocha, to niech robi to też pod jej nieobecność. To łaszenie się do mnie zaczyna przyprawiać mnie o mdłości, bo jest takie "fałszywe". Szukam pracy w roli "pisarki postów"  na blogi itp. Chyba skończy się na siedzeniu w domu i użalaniu. JAK ZWYKLE.