Ładni ludzie mają łatwiej, dlatego całe życie mam pod górkę. Kult urody zawładnął naszym światem, dlatego mogę ZNOWU tylko popatrzeć jak inna dziewczyna spełnia się w Twych ramionach.
Nie płaczę nocami, bo jestem wyzuta z uczuć, jakichkolwiek. "Jeśli macie to w dupie, to bierzcie swoje dupy w troki" - cytat mojej wspaniałej polonistki jest doskonały. Nie cierpię tej starej, sfrustrowanej raszpli. Dlaczego nie ma miejsc, gdzie uczyliby jak żyć?
Czy kiedyś będę szczęśliwa? Mam 17 lat i nigdy nie miałam chłopaka, a co jeżeli nigdy go nie znajdę? Żałuję, żałuję, żałuję - że tak wielu chłopców odtrącałam z niewzruszonym sercem. Nie chcę być taka nieczuła, może ktoś by tak nauczył mnie kochać?
Jedynym pozytywem jest to, że jestem prawie pewna, że gdy już będę z kimś kogo kocham to nie dam mu odejść i nie będę się męczyć, ale spędzać każdą sekundę w błogostanie, aż do końca mojego życia.
